Chapter XI - Bloodstream

A więc... Jak obiecałam. Rossdział jeszt dzisz :D Hahaha xd Zapominałam wcześniej wspomnieć o aktualizacjach w zakładkach m.in. w "bohaterach" (zdjęcia wszystkich bohaterów się zmieniły ^^), polecanych (zaktualizowana dzisiaj :D, Kasia - Kathleen Rosie - powinna się ucieszyć, bo są tam wszystkie trzy jej blogi, haha xd), dodałam zakładkę "opis" - zamiana z fabułą, no i do łask wróciła zakładka ze "spisem treści" gdzie zalinkowałam wszystkie rozdziały, notki oraz one shoty, by nikt nie musiał babrać się z archiwum i szukać tego co jest mu potrzebne :) No więc... Zapraszam do czytania! :*

Rozdział z dedykacją dla wszystkich nowych i "starych" czytelników, każdego kto nie lubi Laxel - (Laura + Axel) :D No to jedziemy z tym koksem, kochani!

~*~

Ed Sheeran & Rudimental - Bloodstream 

W poprzednim rozdziale…

-To mnie po prostu pocałuj – rzuciłam.

-Jesteś pewna? – zapytał. Przewróciłam oczami.

-Po prostu mnie pocałuj – zażądałam a on to zrobił. Pocałował mnie tak namiętnie, że zapomniałam jak oddychać. Zapomniałam o wszystkim… I skupiłam się na nim. Aż za bardzo.

-Co wy robicie? – usłyszałam gniewny głos.

*Oczami Laury*

Jak poparzona odwróciłam się w stronę źródła głosu. Dłonie miałam oparte na ramionach Axela, które teraz lekko mi zadrżały. Odwróciłam się i zobaczyłam Amandę. Posłała mi wściekłe spojrzenie przesączone jadem i złością. Ja i szatyn odsunęliśmy się od siebie zdenerwowani.

-Ams, to nie tak jak myślisz – powiedziałam cicho i spokojnie. Wstałam a Axel poszedł za moim przykładem. Patrzył raz na mnie raz na Amandę w zdziwieniu i raczej nie rozumiał tego o co tyle szumu. Później będę musiała mu wszystko wytłumaczyć.

To będzie nieuniknione. Niestety…

-To jest właśnie tak jak myślę. Idziemy pogadać. Już – warknęła. Westchnęłam i spojrzałam na Axela z prośbą. Pokręcił głową ze zrezygnowanie.

-Za chwilę wracam. Wszystko ci wytłumaczę - obiecałam. – Poszłam za blondynką, która przebierała nogami tak szybko, że wyglądała jakby robiła to na czas. Zaciskała dłonie i szła wyprostowana jak struna. Była wściekła. Zatrzymała się w koło jakiegoś małego schowka.

-Właź – warknęła popychając mnie abym weszła do środka. Zdziwiona weszłam do małego pomieszczenia gospodarczego i na wstępie potknęłam się o mopa. Udało mi się jednak utrzymać równwage. Ciemno jak w dupie. Nic dziwnego, że straszna ze mnie łamaga. Amanda zatrzasnęła drzwi z impetem i zapaliła światło. – Co to miało być?

-O co ci chodzi? – szepnęłam. Blondynka uniosła brew jakbym co najmniej zapytała o to czy mężczyźni też mają PMS. W słabym świetle wyglądała jakby jej skóra była półprzezroczysta. A rudoblond loki miały delikatne złociste refleksy. Wyglądała jak duch. Wyjątkowo piękny.

-O to, że najpierw zabrałaś mi Setha, potem Rossa a na koniec jeszcze owinęłaś sobie wokół małego palca Axela – warknęła.

-Słucham? Nikogo ci nie zabrałam! Seth sam mnie wybrał. A jeśli chcesz to bierz sobie tego całego Rossa, on mnie nie interesuje. – Kłamiesz. Bardzo cię… Interesuje… - pomyślałam, ale szybko odgoniłam tę myśl. To chyba te emocje. To, że Amanda przyłapała mnie na całowaniu się z Axelem.

-Kiedy już sobie dałam z nim spokój, pojawił się Axel a ty zgarnęłaś go niczym Złotego Globa Albo Grammy. Jakby był jakimś trofeum! Każdy chłopak jaki mi się spodoba od razu jest twój! Zawsze zabierasz mi to czego pragnę najbardziej.

-Hola, hola – zastopowałam przyjaciółkę – ja ci niczego nie zabrałam. Chłopak to nie przedmiot transakcji by sobie licytować która będzie miała go pierwsza. To żywa istota. Jeśli nie zauważyła to Axel zrobił to samo co Seth. Wybrał. Wybrał mnie. Nie kazałam mu wybierać między tobą a mną, bo zainteresował się mną. Amanda chyba nie będziemy się kłócić o faceta. Przecież jest wielu chłopaków, których możesz mieć. Przecież Adrian się tobą długi czas interesował a ty tylko z nim poflirtowałaś i zostawiłaś jak zepsutą zabawkę, jakby miał nasączyć cię śmiertelną trucizną. Uczucia to nie zabawka. Jak je zepsujesz to już ich nie naprawisz. Axel to chłopak a nie lalka czy marionetka, która będzie tańczyć jak jej zagrasz.

-Na razie to ty traktujesz Axela jak zabawkę. Podrywasz go i całujesz. A przecież jesteś z Sethem. Masz chłopaka…

-Tylko z pozorów z nim jestem. I jest odwrotnie. To Axel podrywa mnie. Jak tylko pokazuję mu, że jestem nim zainteresowana. – Wzruszyłam niewinnie ramionami. Amanda przyglądała mi się przez chwilę jakby zastanawiała się nad filozoficznym znaczeniem moich słów. Jakby chociaż miały one jakieś znaczenie. Ale nie. To tylko słowa. A słowa to nie czyny. Tylko one mają znaczenie.

-Zerwij z Sethem – powiedziała. Uniosłam jedną brew ze zdziwienia.

-Słucham? – zapytała z tak samoistnym zdziwieniem i rozpaczą jednocześnie.

-Słyszałaś. Zerwij z Sethem i bądź z Axelem. Oddaj Setha mi.

-SETH TO NIE TOWAR NA PÓŁCE W SPOŻYWCZAKU.

Amanda teraz przegięła. Mam zerwać z Sethem, bo ona tak chce? Byłam z nim już tak długo. Nasz związek „przeżył” mnóstwo kłótni, sprzeczek, ale też i mnóstwo cudownych chwil. Nawet śmierć Nigela to było coś co tylko mocniej nas ze sobą połączyło. A teraz od tak mam z nim zerwać? Chociaż przecież i tak ostatnio niezbyt często się spotykamy i wręcz zachowujemy się jakby ten związek był tylko po to.

-Jesteś wolna?

-Nie, mam chłopaka.

-A ja psa. Patrz ile mamy ze sobą wspólnego! Możemy ich razem puścić to się wybiegają.

Teraz gdy o tym pomyślę dogłębniej to ma większy sens niż to...

-Wiem. Ja się nim lepiej zajmę. Ty się nim nie interesujesz.

-Ams co ty insynuujesz?

-Podoba mi się Seth – wyznała nieśmiało.

-Że słucham?

-Że podoba mi się Seth – powtórzyła szeptem.

-A nie Axel?

-On też, ale Seth podoba mi się odkąd z tobą jest. Podoba mi się każdy zajęty facet. A to, że jest twoim chłopakiem i nie interesuję go to mi się podoba jeszcze bardziej. Kręci mnie i podnieca to, że nie mogę mieć Setha dlatego tak bardzo go chcę. I boli, że ty lecisz na Axela a jesteś z Sethem. Co ty robisz?

-Ams, wiem co robię. Zaufaj mi. Zobaczysz, że robię dobrze – skłamałam by przerwać te jej tyrady. Westchnęła głośno i przytuliła mnie.

-Mam nadzieję, Lau. Bo nie chcę się z tobą kłócić. Zbyt długo się znamy by tak się stało. I to jeszcze o chłopaka – szepcze w moje włosy.

-Masz rację, Ams. Chodźmy już. Schowałyśmy się w takim małym schowku jak ty i Jordan w piątej klasie.

-Ej, to było nie w piątej, ale w szóstej. W piątej zamknęłam się z Ashtonem.

-Okej… - powiedziałam lekko skonfundowana i machnęłam ręką. – Nie ważne. Lepiej już stąd wyjdźmy. Obiecałam Axelowi, że wszystko mu wytłumaczę. A wolałabym teraz zapaść się pod ziemię albo wyskoczyć przez okno w kuchni, zmienić imię i nazwisko na Pablo Terrida i wyjechać do Meksyku uprawiać kozy.

-Hmm… Kóz się nie uprawia, bo to nie buraki Laurie, ale to nie szkodzi. To teraz jest najmniej ważna rzecz pod słońcem. Porozmawiaj z Axelem teraz. Prędzej czy później musiałabyś mu to wyjaśnić. Nie lepiej zrobić dziś to co można odłożyć na później?

Ech. Amanda znów ma rację. Niestety. To nie poczeka. Nie będę tchórzem. Powiem mu.

-Masz rację. Idę z nim pogadać.

~*~

-To dowiem się w końcu o co chodziło Amandzie? – Axel przyglądał mi się czekając na odpowiedź. Spuściłam głowę i zaczęłam miąć w dłoni skrawek sweterka.

-Masz prawo żądać ode mnie wyjaśnień, ale chciałabym nie dzisiaj.

-A ja chcę dzisiaj – powiedział twardo. Westchnęłam.

Sam tego chciał…

-Mam chłopaka – powiedziałam głucho. Nie usłyszałam odpowiedzi. Zapadła głucha cisza. Słyszałam głuche bicie swojego serca. Słyszałam swój oddech. Czułam drżenie dłoni. Nogi też mi się trzęsły. Czułam jakby moje słowa wniknęły w dywan. Jakby ich nie usłyszał. Jakbym mówiła do ściany albo co gorsza do samej siebie. Jakbym chciała samej sobie przekazać, że to beznadziejne, że Amanda ma rację… Że jestem pieprzoną flirciarą i ignorantką. Jakby nie interesowały mnie uczucia innych. A interesowały. Interesuje mnie to co ona czuje. W końcu po jakichś dziesięciu minutach wstał i skierował się ku schodom.

-Axel, zaczekaj! – poprosiłam niemal płaczliwie.

Nie obrócił się. Po chwili był już na górze a ja słyszałam tylko jego kroki. Zebrało mi się na płacz. Jestem głupia. Gdybym nie bawiła się uczuciami Axela to być może do tego nigdy by nie doszło. A do czego by doszło? Czy istnieje jakieś stosowne wytłumaczenie?

-Laura? – usłyszałam dziecięcy głos. Uniosłam wzrok na schody, po których zszedł Pierre. Uśmiechnęłam się do chłopca kiedy podbiegł do mnie i wtulił się oczekując, że otoczę go ramionami przytulę. Tak też zrobiłam. Spuściłam wzrok i głaskałam go po ciemnych loczkach. Było mi wstyd i chciałam się czymś zająć, ale to było trudne. Było mi okropnie wstyd.

Bo powinno, idiotko – usłyszałam kpiący głosik w swojej głowie.

-Cześć Pierre. Jak leci? – powiedziałam starając się by zabrzmiało to radośnie. Naprawdę lubiłam tego chłopca, ale teraz w ogóle straciłam nastrój i nie chciałam brzmieć niemiło, bo przecież moje humorki to nie jego wina. W stu procentach sobie zasłużyłam na to, że Axel tak zareagował. Zasłużyłam na wszystko. Zdecydowanie zasłużyłam.  Bo dlaczego miałabym nie zasłużyć? Jestem największą kłamczuchą na świecie. Gorszą niż Pinokio. To nie fair, że gdy kłamał rósł mu nos a mi nie rośnie gdy kłamię. Bo to mogłoby być ostrzeżenie dla innych. A jest ich przed czym ostrzegać.

-Poczytasz mi bajkę na dobranoc? – zapytał z nadzieją w oczach. Uśmiechnęłam się.

-Pewnie. Leć na górę wybrać książkę a ja zaraz do ciebie przyjdę.

~*~

Kiedy Pierre już zasnął odłożyłam „Złotowłosą i trzy niedźwiadki” na półkę z bajkami. Przykryłam chłopca kołdrą by było mu ciepło i złożyłam delikatny pocałunek na jego czole. Wyszłam cicho zamykając drzwi. Postanowiłam także sprawdzić co u Camille’a i co z Laure-Dominique. Co jak co, ale w cudowną moc Amandy to nie wierzyłam – tak jak w Świętego Mikołaja. Od kiedy tylko się tu zatrudniłyśmy a nawet wcześniej – wiedziałam, że ona nie lubi dzieci i nie umie się nimi zajmować. W przeciwieństwie do mnie. Uwielbiałam dzieci. Najpierw zajrzałam do Camille’a. Spał już jak dziecko, ale odkryty, więc z uśmiechem opatuliłam go kołdrą i pocałowałam na dobranoc w czoło. Chwilę na niego patrzyłam, lecz nie trwało to długo. Wyszłam. Ostatnim kierunkiem był pokój Laure-Dominique.

~*~

Hello :3 

Wiem, że w rozdziale nie ma ani Rossa a tym gorsza Raury, ale najpierw muszę trochę poniszczyć te amory między Laxel (pomysłodawczynią parringu jest [firma] Clarisse Rodriguez sp. zoo z bloga Immortals - buziaki skarbie! <3).

Bo jeśli dopuszczę ich do siebie to Raury nie będzie a to blog o Raurze a nie na odwrót xd Skoro Axel ma focha na Lau to teraz trzeba troszkę popracować nad Raurą, co nie? :D No więc. Rozdziału jeszcze nie zaczęłam, ale plan już jako taki mam. Chyba powyrzucam z opowiadania tych wszystkich podrywaczy co nam tu do Marano tak zarywają i z Rossa zrobię takiego napaleńca, żeby nam się na Laurę rzucił podczas korepetycji xD Co wy na to? :3 Mi się wydaje, że to dobry pomysł ^^ A wy jak sądzicie? No dobra to ja zmykam piszować rossdział 12 przy "Fancy"  :D I mam zamiar naraurować go na śmierć, żeby nie było, że nie ostrzegałam! Trzymajcie się mocno kochani i komentujcie dużo tym szybciej będzie rossdzialik! Kocham i pozdrawiam <3

~Tinsley