Chapter X - Dance Without You

No witam w ten piękny, (ciepły jak na lutowy...) wieczór! Dziś 14 luty a co za tym idzie, święto zakochanych, czyli - Walentynki. Rozdział pisałam wcześniej i nie ma tu nic nadzwyczajnego, ale mam nadzieję, że się spodoba.Zapraszam do czytania! I komentowania, oczywiście.

~Tinsley

~*~

Skylar Grey - Dance Without You

W poprzednim rozdziale…

-Nie, nie skończyłam. Mam problem z zadaniem dziesiątym – wymyśliłam naprędce. Blondyn westchnął i podszedł do mnie.

-Napisz jaki był stosunek Amerykanów do rozwijającego się przemysłu? Przecież masz to napisane w trzecim zdaniu drugiego akapitu, Lauro – dotknął mojego ramienia. Przełknęłam ślinę. Ale to było głupie.

Głupia kara.

Głupi Ross.

Głupia ja.

Nie. Zostańmy przy głupim Rossie.

-Oh, no tak – zrobiłam niewinną minkę a chłopak pokręcił głową.

*Oczami Laury*

-Rób dalej zadania i jeśli jakieś sprawi ci problem. PRAWDZIWY problem. To mów a nie gapisz się w tablice i myślisz o niebieskich migdałach. Tak nie zdasz historii – zrobił mi „wykład”.

-O żółtych – burknęłam mając na myśli migdały. Blondyn wzniósł oczy do nieba. Nie, raczej do sufitu.

-Mogłaby chodź raz zamknąć buzię – mruknął jakby sam do siebie. Przygryzłam wargę by nic nie odpowiedzieć i zajęłam się kartą pracy. Przeczytałam kolejne pytania.

11. Ile lat Michał Anioł malował fresk „Ostatnia Wieczerza” w Kaplicy Sekstyńskiej?

12. Jaka była dewiza Terencjusza?

14. Jaka epoka powiązana jest z Odrodzeniem?

15. Jak ród panował we Florencji w okresie renesanu?

16. Najsłynniejsze dzieło Leonarda Da Vinci?

17. Kim był Rafael Santi?

O mój boże i co jeszcze? Przecież to trudne. Tego nie ma w tekście… A może jest? Nie przeczytałam go od początku do końca, więc skąd mam wiedzieć? Ehh… Trzeba go przeczytać, ale mi tak cholernie się nie chce. Co za pedał idiota każe czytać coś takiego? Czemu ja wiecznie mam coś do zrobienia? Sesje zdjęciowe, praca i szkoła. Nie muszę pracować, ale Amanda mnie do tego zmusiła a tak poznałam Axela, który mi się… podoba? Na pewno mi się podoba. Francuska i angielska krew w jednej osobie to za dużo a jeśli doda się hiszpańską i niemiecką to wychodzi istny ideał. Ciemniejsza karnacja, zielone oczy, seksowne ciało, hiszpański temperament i francuski podryw… Żyć nie umierać. Zerknęłam na ścienny zegarek. Jeszcze pięć minut i wolność… Dziś piątek, ale muszę pilnować Laure-Dominique, Pierre’a i Camille’a mając nadzieję, że spotkam Axela. Zapisałam odpowiedź do pytania szesnastego i popatrzyłam wyczekująco na blondyna. Podniósł na mnie wzrok a później na zegarek i westchnął.

-Możesz już iść, ale masz dokończyć to co zaczęłaś. Chcę to mieć na środę. – Kiwnęłam głową i w ciągu sekundy mnie tam nie było. Książki spakowałam dopiero będąc na korytarzu. Nareszcie wolność! Od lekcji, od szkoły, od nudy i od Rossa!

~*~

Torbę z książkami zostawiłam w domu. Wzięłam prysznic i ubrałam się w bladofioletową sukienkę oraz biały sweterek. Włosy pofalowałam i zostawiłam rozpuszczone. Pomalowałam się delikatnym liliowym cieniem, rzęsy podkreśliłam maskarą a usta bladoróżową szminką. Teraz już wchodziłam na teren posiadłości rodziców Axela. Wzięłam głęboki oddech i zadzwoniłam do drzwi. Serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi kiedy otworzył mi on we własnej osobie. Spojrzałam na niego i poczułam w ucisk w gardle. Postanowiłam się odezwać.

-Cześć. – Popatrzył na mnie i uśmiechnął się. Miał na sobie niebieskie dżinsy i szarą bluzę z kapturem. Ciemne włosy były wilgotne. Grzywka seksownie opadała na zielone oczy.

-Hej. Wejdź – powiedział zapraszając mnie gestem. Weszłam do środka i od razu zdjęłam buty. Kurtkę powiesiłam na wieszaku. – Moi rodzice są na jakimś spotkaniu, Arabella na zakupach, Jake w ogrodzie a Amanda uparła się, że pójdzie na spacer z Pierre’m i Camillem. Odradzałem jej tego, bo te małe diabły są nie do wytrzymania, ale uparła się, że nauczy ich jak mają się zachowywać i tak czy inaczej nie ma ich od półtorej godziny. Mam się zacząć martwić? – zapytał. Przeszliśmy do salonu. Zaśmiałam się. Jego seksowna angielszczyzna i autentyczne zmartwienie mnie rozbawiły.

-Nie, nie musisz się martwić o braci. Ams w gruncie rzeczy nie jest taka zła. Potrafi postawić ludzi do pionu. Zwłaszcza mężczyzn. – Posłałam mu dwuznaczne spojrzenie. Wzruszył ramionami jakby mało go to interesowało. Zastanowiłam się chwilę nad tym co mógł oznaczać ten gest. – A jak Laure? Bo skoro nie mam się kim zająć to może pójdę. – Spojrzał na mnie z rozbawieniem.

-Śpi. Niedługo powinna się obudzić, ale skoro nie masz co robić to mną możesz się zająć. – Zaśmiał się i puścił mi oczko. Uśmiechnęłam się.

-Ty nie potrzebujesz opiekunki. Jesteś na to za stary. – Spojrzał na mnie oburzony.

-Jeszcze byś się zdziwiła. Ja potrzebuję opieki 24/7.

-Aż taki z ciebie rozrabiaka? – zasugerowałam ze śmiechem.

-O wiele gorszy niż myślisz – posłał mi łobuzerski uśmiech. Uśmiechnęłam się.

-Naprawdę? Ty wydajesz mi się najgrzeczniejszy z całej czwórki. Nie licząc Laure. Pierre jest dwa razy gorszy a Camille to straszny rozrabiaka. Ale obaj są słodcy.

-A ja nie jestem słodki? – zrobił oburzony minę. Klepnęłam go po kolanie.

-Jesteś na to za stary. – Zmrużył oczy.

-Sugerujesz, że jestem stary? Osiemnaście to nowe piętnaście!

-Nie umawiam się z dziećmi – zachichotałam. Przewrócił oczami.

-A co chciałabyś się ze mną umówić? – poruszył zabawnie brwiami. Zaczerwieniłam się. – Zarumieniłaś się – zauważył ze śmiechem.

-Wcale, że nie prawda!

-Prawda, prawda! – zaśmiał się. Myślałam, że go tam zabiję na miejscu. Jeszcze nigdy się nie rumieniłam! To takie… Takie dziwne uczucie. Bardzo dziwne uczucie. – I teraz się wypierasz i unikasz odpowiedzi na moje pytanie. – Unosi jedną brew pytająco.

-Może nie chcę na nie odpowiadać? – zapytałam kładąc rękę na jego udzie. Rzucił mi zmysłowe i jednocześnie kpiące spojrzenie. Zdjął moją rękę ze swojego uda i splótł swoje palce z moimi.

-Chcesz i nawet nie wiesz jak bardzo – powiedział puszczając mi oczko. Spojrzałam na niego spod rzęs a potem na nasze złączone dłonie. Dlaczego jemu tak łatwo przychodzi by ze mną flirtować? I to bez oporów? Ale przecież nie wiedział, że mam chłopaka. Gdyby wiedział pewnie nie podrywał by mnie. Prawda?  

-A ty czego teraz chcesz? – zapytałam znienacka. Wzruszył ramionami.

-Mam być szczery? – zapytał lekko.

-Cenię szczerość – odpowiedziałam. Uśmiechnął się. Nasze twarze dzieliły jakieś śmieszne centymetry. Nawet czułam jego miętowy oddech na twarzy.

-Chciałbym cię teraz pocałować – wyznał patrząc na mnie uważnie. Rozchyliłam usta z wrażenia. Ja pierdolę. Nigdy więcej nie powiem, żeby był ze mną szczery. Niech mnie okłamie jeśli będę mogła usiedzieć na miejscu. O kurwa. On to na serio powiedział. Chwilę patrzyłam na niego ze zdenerwowaniem, ale opanowałam się. Czemu mam marnować taką szansę kiedy taki seksowny koleś powiedział mi, że chce mnie pocałować?

-To mnie po prostu pocałuj – rzuciłam.

-Jesteś pewna? – zapytał. Przewróciłam oczami.

-Po prostu mnie pocałuj – zażądałam a on to zrobił. Pocałował mnie tak namiętnie, że zapomniałam jak oddychać. Zapomniałam o wszystkim… I skupiłam się na nim. Aż za bardzo.

-Co wy robicie? – usłyszałam gniewny głos.

~*~

Jak mówiłam nic nadzwyczajnego. Najbardziej podoba mi się piosenka z tytułu. Czekam na komenatrze i życzę miłego wieczoru! Zapraszam do komentowania i oceniania treści rozdziału!