Chapter XIV - Stitches

WYBACZCIE, GAPA ZE MNIE. DODAŁAM ZAMIAST NOTKI, BO NA BLOGU SĄ JUŻ 15 I 16 ROZDZIAŁ, A TEN "TAJEMNCZO" ZNIKNĄŁ. AKTUALIZACJA: 24 LIPCA.

W poprzednim rozdziale:

Kochał mnie.

Kochał mnie.

On mnie kochał.

Nie mogłam w to uwierzyć.

Bo to jest niewiarygodne.

Jego klatka piersiowa unosiła się w wciąż szybkim, nieunormowanym oddechu, a ja skierowałam wzrok na jego twarz. Wpatrywał się we mnie tymi cudownie, brązowymi oczami i uśmiechał lekko. Przyciągnął mnie do swojego torsu, a ja ułożyłam wygodnie głowę na jego ramieniu. Odgarnął mi włosy za ucho i przykrył nas kołdrą. W powietrzu unosił się zapach proszku do prania i jego perfum. Był to najwspanialszy zapach na całym świecie. Zapach mężczyzny, którego kochałam. Szczerze i mocno. Już na zawsze, mam nadzieję.

-Kocham cię.

~*~

Obudziłam się następnego dnia, gdy słońce wisiało już wysoko na niebie, było południe. Potarłam sennie powieki, by się rozbudzić. Rozejrzałam się po pomieszczeniu

- Dzień dobry, Księżniczko – powiedział Ross uśmiechając się. Jego uśmiech był tak uroczy, że sama się uśmiechnęłam, gdy odgarnął mi troskliwie włosy za ucho. – Dobrze spałaś?

- Niesamowicie dobrze. Masz bardzo wygodne łóżko. Chyba nigdy już z niego nie zejdę.

Ross patrzył mi cały czas w oczy, co było urocze, a ja mogłam mieć pretekst, by patrzeć w jego piękne oczy. Nie mogłam w to uwierzyć. On i ja… To było jak sen lub marzenie. Coś tak nie realnego, że bałam się iż zaraz zadzwoni budzik, a ja się obudzę i okaże się, że . Blond objął dłońmi moją twarz i pocałował mnie mocno i namiętnie. Ten pocałunek nie mógł być wymysłem mojej wyobraźni, teraz mogłam spokojnie cieszyć się tym, że to się między nami wydarzyło było prawdziwe.

On był mój, a ja byłam jego.

On kochał mnie, a ja kochałam jego.

On pragnął mnie, a ja pragnęłam tylko jego.

Teraz jednak pozostawało pytanie: co dalej?

Wiem, że go kocham, że go pragnę i nie mogę wytrzymać bez jego obecności ani chwili, ale co dalej? Był moim nauczycielem, nie mogłam tak po prostu powiedzieć: hej, kocham swojego nauczyciel historii, skończę szkołę, wyjdę za niego i wyjadę do Francji, a on będzie mi opowiadał o wojnach, które miały tu miejsce – ja będę udawać, że go słucham, a tak naprawdę będę się na niego gapić z rozmarzeniem i myśleć o tym jakie to słodkie, że mówi do mnie po francusku: kocham cię.

Cóż, fajnie by było, ale to zbyt kolorowy scenariusz, by mógł być realny. Jeśli powiemy komukolwiek od razu będzie wielka burza, a tego nie chcemy. Nie pytałam go o to, ale to raczej oczywiste, że tak właśnie będzie… Powinnam z nim o tym porozmawiać, ale nie teraz. Nie chcę psuć tej chwili.

~*~

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Ech.

- Ach.

- Jesteś głupi.

- A ty niby mądra? To ja ci próbuję od dwóch miesięcy wbić do głowy daty wojen, nie ty mi.

- Historia to nie jest mój ulubiony przedmiot, ale… nauczyciel ulubiony.

- Lubię, kiedy mi się podlizujesz… – mruknął wtulając twarz w moje włosy.

~*~

- Jesteś nudny. Nie masz żadnych ciekawych książek, oprócz całego regału historycznych.

Przesuwam palcem po tytułach kolejnych dzieł.

I wojna światowa…

II wojna światowa…

Kolonizacje…

Ech, nudy. Same nudy.

Blondyn obejmuje mnie od tyłu w talii. Mam na sobie tylko majtki i jego koszulkę. Nie pofatygowałam się nawet, by włożyć stanik, bo po prostu mi na to nie pozwolił.

- Jak chcesz ciekawą książkę to Rocky ma Greya pod łóżkiem – mruczy mi do ucha. – Może ci pożyczyć, jeśli nie zarósł jeszcze grzybem i pleśnią – kończy brutalnie i wyrywa mnie z zamyślenia. Odwraca mnie do siebie i całuje w usta, obejmując dłońmi moją twarz.

Nareszcie dowiedziałam się kim jest ten cały Grey, choć próbowałam od marca, a jak nie patrzeć jest już maj. BDSM, Anastasia Steele, Christian Grey oraz jego pieprzone pięćdziesiąt odcieni.

Cóż za emocje…

- Mam bardziej wysmakowane wymagania co do literatury erotycznej.

- Cóż za słownictwo. „Wysmakowane wymagania”… A jakie książki lubisz z literatury, jak to powiedziałaś, erotycznej? – pyta. W jego pytaniu zdaje się być coś więcej niż tylko zwykła ciekawość. On żąda ode mnie, bym mu powiedziała, co lubię czytać.

- Serię „Walka o miłość”, „Trylogię Śpiącej Królewny”, „Tajemnice Emmy”…

- Lubisz takie zbereźne rzeczy? Nie jesteś na to za młoda? – próbuje się ze mną przekomarzać.

- Lubię, owszem, ale tylko czytać.

Jego oczy pociemniały.

- Tylko czytać? – zapytał. – Nie podnieca cię to?

- Kiedy o tym czytam? – pytam cicho, a on przytakuje czekając na moją rakcję.

Nagle cała moja odwaga rozpływa się w niewidzialnej mgle. Nie wiem co powiedzieć. Czy tylko czytać? Czy mnie to podnieca? Nie wiem. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Naprawdę nigdy nie myślałam o tym czy jest dla mnie podniecające, gdy czytam jak bohaterowie książki uprawiają seks, nawet jeśli jest to barwne w szczegóły i opisy. Teraz, kiedy tak patrzy mi w oczy, znów mam ochotę go dotknąć. Wspominam poprzednią noc, cudowny seks i jego bliskość. Gdyby nie był moim nauczycielem mogłabym z nim być, ale wtedy zapewne nie spotkałabym go, nigdy. Ale spotkałam, zakochałam się, a teraz stoję tu i patrzę mu w oczy, zastanawiając się czy seks w książkach jest dla mnie czymś podniecającym. Cóż za ironia, że moje słowa to jedynie namiastka góry lodowej.

- Więc? – niecierpliwi się. Przełykam ślinę.

- Nigdy tak o tym nie myślałam. Seks, którego nie można przeżyć, nie można odczuć, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo kiedy czytam te książki… - zacinam się na chwilę, czekając chwilę, by sformułować poprawnie to, co chcę powiedzieć. – Potrafię sobie wyobrazić jak to robią, ale wcale mnie to nie podnieca. Musiałabym zrobić to samo, by odczuć to tak jak oni lub w podobny sposób. By zrozumieć co jest w tym takiego, że właśnie tak, a nie inaczej autor opisuje ich seksualne doznania.

- Ciekawa teoria – mówi z westchnieniem. – Cóż, chyba nie pozostaje mi nic innego niż…

- Niż? – podejmuję jego słowa. Chcę wiedzieć co się za nimi kryje. Opiera mnie o półkę z książkami, a jego dłoń powoli rozchyla mi nogi. Patrzę mu w oczy, a on powoli pieści moją kobiecość przez materiał majtek. Nie wygląda na skrępowanego tym, robi to odważnie, a na jego ustach gości ten tajemniczy uśmieszek niegrzecznego chłopca. Nachyla się ku mnie i szepcze:

- Niż rozwiać twoje wątpliwości.

~*~

Jeśli mam być szczera to nie tak to sobie wyobrażałam. Podczas pierwszego razu z nim, kilka godzin temu, brałam czynny udział we wszystkich pieszczotach seksualnych, jednak teraz nie pozwolił mi na to nawet przez chwilę. Nawet mnie nie przeleciał, brzydko mówiąc, bo do stosunku wcale niedoszło. Ale dał mi coś więcej niż dobry seks. Pokazał mi co to prawdziwa przyjemność. Nie musiałam go o nic prosić, mówić co i jak. On po prostu to zrobił – jakby wiedział czego chcę, pragnę i o czym śnię. To niesamowite, czułam się jakbym mogła z nim wszystko. Szkoda, że tylko tu mogę się tak czuć, bo nigdzie indziej mnie tak nie wesprze. Po prostu nie będzie mógł. Ale to mój wybór, a właściwie moje serce. Serce nie sługa – samo wybiera jakimi uczuciami będzie kogoś darzyć. Zastanawiające w tym wszystkim jest to, jak prędko zrozumiałam, że jest dla mnie kimś więcej. Można by rzecz, że zaskakujące i warte przemyślenia, ale nie teraz. Nie jestem w stanie teraz o tym myśleć, bo szczerze powiedziawszy jestem fizycznie zmęczona tym wszystkim i mam tylko nadzieję, że serce zaraz nie wyskoczy mi z piersi. Mój oddech wciąż jest urywany, czasem zanika na dłuższą chwilę, ale wraca do normy – powoli. Tak jak powinnam była się w nim zakochać, ale nie zakochałam, bo moje serce postanowiło inaczej. Zakochałam się szybko, całkowicie i bez tchu. Nie mogę nic zrobić, gdy on jest przy mnie, a teraz gdy wiem, że mnie kocha – wariuję jeszcze bardziej. Teraz sama nie wiem, co robię. Patrzę na niego, kiedy śpi. Jest wtedy taki słodki, wręcz rozkoszny – jak dziecko. Dochodzi dwunasta, ale wcale się nie martwię, że jeszcze mnie nie ma w domu. Tata wyjechał na kolejne zebranie do Miami, a moja „kochana” mamusia, nawet gdybym wróciła za tydzień, nic by mi nie powiedziała. Może tak po prosu musi być. Znów nie mogę uwierzyć w to co stało się kilkanaście godzin temu.

~*~

Ross wciąż spał, a ja nie mając co robić, sięgnęłam po niezbyt opasły tom z historią i wszystkimi ciekawostki dotyczącymi naszej szkoły. Rozsiadając się wygodnie w fotelu, otworzyłam książkę i otworzyłam na losowej stronie. Trafiłam na krótką historię powstania liceum i historię życia założyciela i pierwszego dyrektora liceum.

Historia liceum Franco High School jest powszechnie znana przez starsze pokolenia, jednak młodzież uczęszczająca do prywatnego, prestiżowego liceum nie wie, ile potu i krwi wycisnąć z siebie musiał Francesc Emiliano Anderson, znany pod nazwiskiem Franco Enderson, by szkoła stała się właśnie tak znana i ceniona, oraz by młodzież bez przeszkód i ograniczeń mogła się tu kształcić pod okiem doskonale wykształconej kadry pedagogicznej. Cofnijmy się  do roku 1900, kiedy to urodził się wspaniały fizyk i dobroczyńca Francesco Emiliano Anderson. Anderson od początku swojego życia miał „pod górkę”. Urodził się w niezbyt bogatej, wielodzietnej rodzinie i wychowywał się z 6 rodzeństwa. Był trzeci co do wieku w rodzinie Andersonów, ale jego starsza siostra była kaleka, a najstarszy brat poważnie uszkodził sobie kręgosłup i młody Francesco wraz z młodszym o rok bratem Paulem był odpowiedzialny za utrzymanie rodziny. Choroba, na którą zapadły jego dwie młodsze siostry i Paul doprowadziły do śmierci, a 18 wówczas Francesco został jedynym żywicielem rodziny. Był wybitnym uczniem, który wyróżniał się wiedzą w dziedzinie fizyki i matematyki oraz biegle władał łaciną i niemieckim. Jednak mimo talentu nie mógł pozostawić rodziny i wyjechać na wyśnione studia do Berlina. Został w kraju, i dzięki Bogu, bo dokonał cudów. Ponad dwanaście lat zajęło mu zdobycie fortuny, jaką dysponował w wieku trzydziestu lat. Wykupił dużą, starą posiadłość i kazał zburzyć, jednak pozostawił fundamenty, na których zbudowana jest szkoła. Potrzebował aż roku, by jego pomysł na publiczne liceum w podziałem na profile humanistyczno-językowy i matematyczno-przyrodniczy został zaakceptowany, a stało się to jedynie pod warunkiem, że Anderson sfinansuje całe przedsięwzięcie. Tak też się stało, a szkoła budowana była dziesięć lat z powodu nieznanych opóźnień. Anderson doczekał się otwarcia szkoły w 1950 roku, którą już zaopatrzono w niezbędny sprzęt i znaleziono kadrę 11 nauczycieli, którzy spełnili wymóg Andersona o ukończeniu studiów wyższych, mimo, że sam Franco nigdy ich nie ukończyło o co winił tylkoo siebie. Początkowo do szkoły uczęszczało tylko 100 uczniów z najbliższego otoczenia z powodu zawalenia się źle pobudowanej szkoły, która jeszcze za życia Andersona została przebudowana dwa razy. Bogaty i mądry dobroczyńca, który kochał dzieci i chciał im zapewnić warunki do nauki został posądzony o molestowanie seksualne uczennicy w kwietniu 1965, a tydzień później jego ciało zostało znalezione w jego dyrektorskim gabinecie poćwiartowane. Sprawcy nie znaleziono, a sprawę zamknięto. Niegdyś publiczne liceum zostało przekształcone w prywatne i nazwane imieniem dobroczyńcy i pierwszego dyrektora: Franco High School, przez czwartego już dyrektora szkoły Aldrena Lincolna. W każde dziesięciolecie wspominana była historia ciężkiej pracy i śmierci Franco Endersona, jednak zaprzestano tradycji, gdy podczas sześćdziesięciolecia odbył się protest przeciwko wspominaniu o czynach Franco Endersona, z uwagi na twierdzenie, że molestował uczennicę, a pod presją obywateli sam prezydent Los Angeles zakazał poczynań, które miałyby na celu wspominać pierwszego dyrektora szkoły…

Nie miałam ochoty dalej czytać, zwłaszcza, że dowiedziałam się wystarczająco. Przewróciłam strony książki, a spomiędzy przypadkowych stronic wysunęła się biała kartka. Chciałam ją włożyć z powrotem do książki i zignorować, ale ciekawość wzięła górę. Odłożyłam książkę na miejsce i rozwinęła złożoną na pół kartkę. Przyjrzałam jej się. Na pierwszy rzut oka była to kartka pomazana liniami i popisana jakimiś skrótami, ale ja wiedziałam, co to jest. Mapa podziemnych korytarzy Franco High School. Był tu przypadkiem czy należy do Rossa? Po co byłaby mu mapa korytarzy? W dodatku każdy zaznaczony na niej korytarz prowadził pod salę gimnastyczną… To bardzo dziwne. Bo po co by mu to było? No po co? Przecież nie potrzebuje tej mapy…

- Co ty robisz? – zapytał Ross stając nade mną. Jego mina wydawała mi się dziwna, jakbym odkryła coś czego nie powinnam.

W rękach trzymałam tylko kartkę, na której namazano mapę korytarzy prowadzących do podziemi szkoły. Czułam się jak przyłapana na gorącym uczynku. Źle mi z tym było, bo to wścibskie, że biorę sobie książki jak chcę, a kiedy znajduję coś w środku to zamiast to odłożyć to studiuję to by zrozumieć po co posiadaczowi właśnie to. Teraz nie rozumiałam.

- A, czytałam historię naszej szkoły i znalazłam jakąś kartkę z bazgrołami – skłamałam przybierając minę niewiniątka, choć w środku czułam się źle z tym, że go okłamuje, ale chyba lepiej byśmy się nie pokłócili o głupotę. Odłożyłam szybko kartkę do książki. – Wyspałeś się – zapytałam zmieniając temt. Spojrzał na mnie, zdziwiony szybką zmianą tematu.

- Ja? Ahh, tak wyspałem się.

 ~*~

Siedzimy w kuchni, milczymy. Ale ta cisza jest przyjemna, wiem, że tak jest. Patrzę na zegar ścienny, wiszący nad stołem w kuchni i przygryzam wargę.

- Jest już czternasta. Powinnam wrócić do domu. Starzy będą się martwić – powiedziałam, choć… dobrze wiedziałam, że taty nie ma w mieście, a mama wcale nie będzie się martwić, że mnie nie ma, a wręcz przeciwnie. Przytaknął w milczeniu, wciąż jedząc. Tamta sytuacja z kartką sprawiła, że zachował lekki dystans.

- W porządku. Odwieść cię? – zapytał z ustami pełnymi naleśników z bitą śmietaną. Potaknęłam ze śmiechem.

- Obżartuch.

- Wcale nie – oburzył się. – Ja po prostu kocham naleśniki i tyle.

- Właśnie widać, że je kochasz. Łykasz je tonami.

Prychnął.

- Tak, jasne, jasne.

Przełknął naleśnika i sięgnął po opakowanie gumy do żucia, po czym wpakował sobie do ust około połowy opakowania. Zachichotałam. To zwrócił jego uwagę. Spojrzał na mnie, po czym skierował ku mnie opakowanie.

- Gumę?

Pokręciłam głową.

- Staram się ograniczać.

- Twoja strata.

Wstał i sięgnął po kluczyki do swojego auta, które leżały na blacie.

- Ross, czekaj – powstrzymałam go. Odwrócił się i spojrzał na mnie.

- Tak, Księżniczko? – zapytał żując cięgle gumę. Przygryzłam wargę. – Czy coś ci gryzie? – zapytał troskliwie i po chwili już mnie przytulił.

- A co z Gretchen? – zapytałam. Odsunął się i spojrzał na mnie poważnie.

- Mógłbym raczej zapytać: A co z Sethem? Ja i Gretchen nie jesteśmy już za sobą. Zerwałem z nią kilka dni temu, wczoraj przyszliśmy jako przyjaciele. Nie mógłbym być z jedną kobietą, a myśleć o innej. To nie fair.

- Aha. I tak szybko zaangażowałeś się w związek ze mną?

- A my jesteśmy w związku? – zapytał retorycznie. Uniosłam brwi. – Okej. Jesteśmy, ale… - zaciął się. Z niepewną miną spojrzał na mnie. Zagryzł wargi i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu.

- Ale? – dociekałam. Byłam ciekawa, tego co chce powiedzieć.

- Ale wiesz, że nie możemy, nie powinniśmy. Jestem twoim nauczycielem. Ludzie mogliby uznać, że cię molestuję.

- Jak dla mnie wporzo. W poniedziałki, środy i piątki. Po lekcjach – zaśmiałam się. Spoważniał. Objął dłońmi moją twarz i spojrzał mi w oczy. Jego czoło dotknęło mojego.

- Ja nie żartuję. Będziemy w poważnych tarapatach, jeśli ktoś się dowie. Mam gdzieś czy mnie zwolnią, kocham cię, ale nie chcę ci zaszkodzić. Nikt nie powinien wiedzieć o naszych relacjach.

- Chcesz się ukrywać? – zapytałam z żalem.

- Nie, kochanie. Nie chcę, ale robimy to dla twojego dobra. Jeśli chcesz to powiemy o tym, ale dopiero po końcu roku. Za miesiąc. Po balu maturalnym. Dobrze, skarbie? – pocałował mnie w czoło.

- Tak – szepnęłam. 

~*~

No cóż, moje gapiostwo nie zna granic. Być może wcześniej dodałam rozdział, być może nie. Teraz już jest, a ja bardzo przepraszam za problemy :) Dziękuję Mandy Marano, która mi o tym powiedziała :) xx 

Ps. Na pewno dodałam, bo były pytania o mapę. Usunął się...