Chapter XII - Fallin' For You

Oto rozdział :) Miał być później, bo o 18, ale wstwiam go wcześniej, bo póxniej nie będę już mogła. Przeczytajcie rozdział i skomentujcie, bo chciałabym wiedzieć ile ktosiów to czyta :) Zapraszam też na Illusion, gdzie razem z Pinks wstawiłyśmy rozdział... Czytać i komentować c:

R5 - Fallin' For You

W poprzednim rozdziale:

Kiedy Pierre już zasnął odłożyłam „Złotowłosą i trzy niedźwiadki” na półkę z bajkami. Przykryłam chłopca kołdrą by było mu ciepło i złożyłam delikatny pocałunek na jego czole. Wyszłam cicho zamykając drzwi. Postanowiłam także sprawdzić co u Camille’a i co z Laure-Dominique. Co jak co, ale w cudowną moc Amandy to nie wierzyłam – tak jak w Świętego Mikołaja. Od kiedy tylko się tu zatrudniłyśmy a nawet wcześniej – wiedziałam, że ona nie lubi dzieci i nie umie się nimi zajmować. W przeciwieństwie do mnie. Uwielbiałam dzieci. Najpierw zajrzałam do Camille’a. Spał już jak dziecko, ale odkryty, więc z uśmiechem opatuliłam go kołdrą i pocałowałam na dobranoc w czoło. Chwilę na niego patrzyłam, lecz nie trwało to długo. Wyszłam. Ostatnim kierunkiem był pokój Laure-Dominique.

*Oczami Laury*

Nacisnęłam klamkę do jej pokoju i weszłam. Jednak przystanęłam przy drzwiach, bo to co widziałam totalnie mnie zdziwiło, ale sprawiło też, że chciałam się uśmiechnąć. Laure Dominique siedziała na dywaniku w misie i gryzła swoją małą piąstkę a Camille i Axel spali na fotelu. Camille siedział starszemu bratu na kolanach i owinął mu wokół szyi a głowę oparł o jego ramię. Mała spojrzała na mnie dużymi, zielonymi oczami i zaczęła wesoło gaworzyć. Uśmiechnęłam się. Przeszłam cicho przez pokój i wzięłam ją na ręce.

-Nie będziemy ich budzić. Pójdziemy na dół i spróbujemy cię ululać a później pójdziemy spać w wózeczku a jak przyjdzie twoja mamusia to obudzić chłopaków i będziesz mogła iść spać do siebie, cio?

Mała złapała mnie za palec i zaczęła za niego ciągnąć.

-Widzę, że bardziej interesuje cię mój palec niż to co mówię, ty mała niedobra... – zaśmiałam się cicho i pogładziłam delikatnie jej główkę. Z jej ust usłyszałam tylko słodkie ‘gugu’ a mała oparła się o moje ramię i obśliniła mi rękaw sukienki. Teraz jednak miałam inny problem niż to, że Laure postanowiła zacząć jedzeniem mnie od rękawa sukienki. Obudzić ich czy nie? Bo to raczej nie jest zbyt wygodna pozycja do spania. Bo raczej zostawianie ich aż do powrotu Nicolette byłoby niemiłe… Nawet jeśli on mnie potraktował mnie nie tak jak bym chciała to nie oznacza, że ja mam mu się odwdzięczyć pięknym za nadobne. Ja taka nie jestem… No dobra, jestem. Czasem. Ale tylko czasem.

Minęło dziesięć dni. Cały weekend i ten tydzień właściwie minął jak z bicza strzelił chodź nie działo się w nim nic niezwykłego. Od „przybycia” Lyncha minęły już dwa miesiąca a korepetycje miałam z nim już od miesiąca. Dziś był 2 maja. Co zapowiadało matury, matury stres a stres omdlenia, podenerwowanie, złość i różne inne emocje, które sprawiały, że wszyscy maturzyści warczeli na każdego kto tylko odważył się na nich spojrzeć. Maturzyści mieli stresy i rozterki przez co okazało się, że jakieś 2/5 maturzystów rozstało się ze swoimi partnerami przez ten cały stres, bo mieli różne humorki i ich drugie połówki po prostu tego nie wytrzymały. Na moje szczęście lubi nieszczęście ja i Seth nie mieliśmy takiego problemu. Jedyny mój problem nazywał się: Ross Lynch. Ledwie wróciłam po weekendzie a już na mnie naskoczył, że piątkową lekcję sobie znieważyłam. Te „znieważyłam” to jego słowa. Serio, naskoczył na mnie mówiąc, że mogłam przynajmniej powiedzieć, że nie mam zamiaru przyjść. A czy ja kiedykolwiek zamierzałam na to dziadostwo chodzić? Dobra, okej, spoko. Może i Pan-Używam-Utleniacza-W-Tubce dobrze uczy i jak go słucham to nieźle mi idzie, ale troszkę mnie denerwuje. Jest fajny, bo nie  truje jak stary piernik – być może dla tego, że jest prawie moim rówieśnikiem, bo 5 lat to nic. A do tego jest… Nie. Co ja robię? Nie mogę myśleć o swoim nauczycielu w ten sposób. To logicznie niemożliwe żebym się w nim zakochała… Prawda?

-Laura!

Och, o wilku mowa. Ross Lynch pochylał się nade mną patrząc na mnie tymi swoimi czekoladowymi oczami z wyraźną naganą. Wciąż opierając głowę na łokciu patrzę na niego chcąc by powiedział o co chodzi. Byłam zbyt zamyślona i rozmarzona o nim by słuchać tego co mówił. Ochrząkam, bo moje gardło jest suche jak wiór, tak samo mój język.

-Tak, Ross? – pytam z niewinnym uśmiechem, chrypiąc. – Czy coś się stało?

-Tak, stało. Stało się to, że wcale mnie nie słuchasz. Te korepetycje to nie jest jakaś dodatkowa kara i jeśli ktoś miałby się poczuć ukarany to tą osobą powinienem być ja. Staram się, chcę byś zdała. Wiem, że masz możliwości i chcę cię trochę zmotywować do tego, ale ty sobie to lekceważysz.

-Wcale nie. To nie moja wina, że nie lubię historii.

-Nie musisz lubić ani historii ani mnie, ale masz się do niej przykładać, bo nie przepuszczę cię do następnej klasy za ładne oczy. Poprawiłaś już pierwszy semestr, ale zaledwie na dwójkę. Teraz bardziej się postaraj, bo stać cię na wiele więcej, ale jesteś leniwa. Zbyt leniwa.

-A ty sztywny – mamroczę, ale mój rozum, moje myśli, moje ciało mówi - kłamiesz. Czuję, słyszę i widzę to. Kłamię. Wcale tak nie myślę, ale boli mnie to co powiedział. Bo nie zna mnie dłużej niż dwa miesiące a kaleczy mi tymi słowami serce. Kaleczy jak brzytwa…

Nienawidzę cię Rossie Lynchu. Nienawidzę z całego serca. W jednej chwili chcę wykrzyczeć zamiast tych słów, te: Kocham cię Rossie Lynchu. Kocham z całego mojego serca.

Mam ochotę zacząć krzyczeć nie, ale mój umysł myśli tak, moje serce bije na tak. Moje ciało chciało mówić to samo… Po mojej twarzy spłynęło kilka łez. Wytarłam je czując, że rozcieram także makijaż, ale nie mogłam teraz o to dbać. Nie chciałam by to widział, tylko bym się wstydziła swoich łez. Nie wstydzę się ich, ale to, że płaczę z powodu uświadomienia sobie w jednej chwili, że go kocham, że kocham Lyncha były tymi jedynymi łzami, których będę się kiedykolwiek wstydzić. Na moje nieszczęście zauważył. Zamarł w jednej chwili a w drugiej już słyszałam jak wypowiada do mnie te słowa:

-Laura, dlaczego płaczesz? Chyba cię nie obraziłem, prawda? – zaniepokoił się. Patrzył na mnie z przestrachem. Pociągnęłam nosem i zaczęłam wrzucać do torby wszystkie swoje rzeczy. Wstałam i przeszłam przez salon  wyszłam a moje łzy przybrały na mocy. Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Wytarłam szybko łzy przeklinając się za impertynencję i swoją głupotę. Co on musiał sobie teraz o mnie myśleć. Idiotka, wariatka, płaczek. Wybiegłam nie domykając drzwi. Kocham go.

Minął tydzień. Od zeszłego piątku nie widziałam się z Rossem. Po prostu nie byłam w szkole. Wmówiłam mamie, że jestem chora a ona uwierzyła i pozwoliła zostać w domu. Dziś zadzwoniła do mnie Rydel. Już jakiś czas minął od ostatniej imprezy a nie widziałam jej ani razu po niej i ucieszyłam się, że nareszcie znów się spotkamy, bo było mi wstyd. Mieszkałam dwa domy dalej niż Lynchowie i nawet raz nie weszłam chociaż myślałam o tym i kalkulowałam tę opcję jakiś milion, ale ze strachu przed tym, że mogę tam spotkać Rossa – nie poszłam. Nie chciałam przyznać tego sama przed sobą, ale to nie był już tylko mój nauczyciel a to, że uświadomiłam sobie tak nagle, że żywię do niego tak dziwne i romantyczne uczucie sprawiło, że bałam się konfrontacji z nim. Zdawało mi się, że czas zatrzymuje się właśnie w tej chwili kiedy on jest blisko a kiedy był zbyt blisko dłonie zaczynały mi się pocić ze zdenerwowania a serce wybijało rytm dwóch serc a nie jednego. Tego właśnie obawiałam się najbardziej – spotkania z nim. Bałam się odpowiedzialności za to co czuję w jego obecności. Przecież jak można się czuć w obecności? Może nie jakoś wyjątkowo wyluzowanie, ale chyba nie tak, że serce wykonuje jakieś sto dwadzieścia uderzeń w ciągu minuty. To raczej nie jest normalne… To miłość.

-Laura, jak cudownie, że jesteś. Świetnie wyglądasz – przywitała mnie Rydel. Po chwili wszyscy Lynchowie zaczęli mnie ściskać, ale ja tylko się rozglądałam za jednym. Nie mogąc go znaleźć wpadłam w panikę, że być może wcale go tu nie ma i na darmo się tak stroiłam. Chciałam by wyszła mi wyluzowana, wyzwolona kobieta i miałam nadzieję, że właśnie taki efekt otrzymałam. Obcisła, żółta sukienka, krótka dżinsowa kurtka,błękitne szpilki, żółta kopertówka i bransoletka. Włosy upięłam do góry a makijaż stanowił tusz i błyszczyk.

-Lau, co jest? Szukasz kogoś?– dopytywał się Ryland. Uśmiechnęłam się i pokręciłam przecząco głową. – Tak się rozglądasz.

-Tak się zastanawiam czy dobrze zrobiłam przychodząc tu…

-Jasne, że dobrze – obruszył się Rocky. – Szkoda tylko, że Ross się spóźni, bo zaczniemy bez niego.

-Ross? – powtórzyłam zdziwiona a brunet przytaknął. – On też przyjdzie?

-Jasne, że przyjdzie. Bez tej naszej blondyneczki nic się nie obejdzie – powiedział Riker. Ellington uśmiechnął się z pobłażaniem.

-Serio, Rik? A widziałeś się w lustrze…? Tak na moje oko to jesteś blondynką. Tak samo tlenioną jak Ross.

-A Rydel też jest blondynką i jakoś jej nie mówisz, że jest tleniona.

-Bo moja kochana Delly, nie utlenia włosów. Z resztą nie ważne. Kochałbym ją nawet jakby to robiła.

-Aww.

-Wchodzimy? Chcę się zabawić a nie słuchać o utleniaczach – powiedział głos za moimi plecami.

-Ross! – wykrzyknęła reszta i rzuciła się by uściskać piątego Lyncha.

-Nie, Umpa Loompa. Jasne, że ja – mówi kiedy Rydel wtula się w jego tors i obejmuje ją. Obok niego stoi kobieta. Wysoka, blond włosa. Poznaję ją. To Gretchen, jego narzeczona.

W mojej głowie huczało. Myśli odbijały się w mojej głowie jak od ściany i powracały. Siedziałam przy barze i patrzyłam na roześmianą Gretchen oraz Rossa wpatrzonego w nią jak w obrazek. Zazdrościłam teraz każdej osobie rzeczy, na którą spojrzał. Każdemu przedmiotowi, którego dotknął. Wychyliłam szklankę i dopiłam resztę złotego płynu a on podrażnił mi przełyk. To był mój szósty kieliszek i alkohol dawał o sobie znać. Zaczęło mi się kręcić w głowie. Wstałam z barowego stołka z jedyną myślą o tym, że muszę się przewietrzyć. Zachwiałam się, ale udało mi się utrzymać na nogach i chodź wciąż mi drżały ruszyłam do stolika Lynchów. Przeszłam między ludźmi stojącymi wokół baru a potem przepchałam się między tańczącymi ludźmi mając ochotę zwymiotować, gdy poczułam zapach spoconych ciał, dym papierosowy i whiskey. Ta mieszanka sprawiła, że alkohol podjechał mi do gardła i chciał wydostać się na zewnątrz. Zignorowałam wymioty starając się oddychać tak by nie wdychać zanieczyszczonego powietrza. Podeszłam do stolika, przy którym siedzieli. Jako pierwszy zauważył mnie Rocky. Uśmiechnął się i wstał jako, że siedział na brzegu kanapy.

-Co jest, Laura? Chyba nie wypiłaś za dużo? – pyta troskliwie a gdy chcę coś odpowiedzieć on łapie mnie za ramiona, bo nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Czuję, że blednę a na moje czoło wstępują kropelki potu.

-Nie wygląda za dobrze. Powinna wyjść na zewnątrz – zaniepokoił się Riker. Spojrzałam na niego.

-Pójdę z nią – powiedziała Delly a ja uśmiechnęłam się słabo. Rocky wciąż mnie trzymał ze strachu, że się przewrócę. Czułam, że kręci mi się w głowie a obrazy zamazują stwarzając iluzję rozmywającego się otoczenia. Czułam, że jeszcze trochę i nie utrzymam się na własnych nogach.

-Nie, ja z nią pójdę.

Ten stanowczy głos należał do Rossa. Wstał i złapał mnie za ramię nie tak delikatnie jak Rocky, ale stanowczo i jednocześnie opiekuńczo a ja poczułam dreszcze, które wstrząsnęły moim ciałem. Jego brat zmierzył go spojrzeniem, ale kiedy blondyn nie ustąpił w swoim zamiarze puścił mnie z rezygnacją. Chciałam zaprotestować, powiedzieć, że się nie zgadzam, żeby gdziekolwiek ze mną wychodził, ale on już poprowadził mnie do wyjścia zanim ktokolwiek się odezwał. Na początku gdy nie mogłam postawić stóp na schodach pomagał mi, ale po minucie prób wprowadzenia mnie po schodach stracił cierpliwość i po prostu wziął mnie na ręce. Znów odezwała się będąca wewnątrz mnie wojowniczka. Chciałam zaprotestować przeciw jego zbytniej bliskości, ale zapach jego perfum i jego opiekuńcze ramiona, w których mnie trzymał sprawiły, że nie umiałam. Po prostu starałam się nie prowokować organizmu do zwrócenia wypitego alkoholu w celu oczyszczenia go z toksyn na niosącego mnie blondyna. Poczułam delikatny powiew wiatru na swoich rozgrzanych policzkach. Westchnęłam tęsknie wtulając nos w szyję chłopaka. Niesie mnie coraz dalej aż muzyka całkowicie cichnie. Wciąż walczę z mdłościami. Czuję nieprzyjemne uczucie jakby żółć w przełyku aż oczy zachodzą mi łzami. To nie boli, ale jest nieprzyjemne. To co jak zgaga. Czuję zapach kwiatów, drzew i „koncert” świerszczy. Otwieram oczy i gwałtownie się poruszam.

-Spokojnie, Lauro. Posadzę cię teraz na ławce. Uważaj – uspokaja mnie . Powoli sadza mnie na niej a ja opieram się plecami o nią i oddycham spazmatycznie. Czuję pierwszy odruch wymiotny i ledwie się pochylam i po chwili wymiotuję obficie. Potem jeszcze raz. Ross trzyma moje włosy kiedy to robię. Po kilku minutach kończę zwracać całą zawartość swojego żołądka. Blondyn puszcza moje włosy i bez słowa podaje mi chusteczkę. Kiwam głową w podziękowaniu, ale nie odpowiadam, bo nie mogę. Wycieram usta i brodę po czym rzucam chusteczkę niedaleko na trawę.

-Włóż głowę między kolana i oddychaj równomiernie. To powinno powstrzymać wymioty – proponuje. Nie mam lepszych opcji a do głowy nie przychodzi mi żaden ani lepszy, ani gorszy pomysł, więc robię to co zaproponował. Staram się oddychać spokojnie i głęboko, ale zapach wymiocin sprawia, że znów zbiera mi się na puszczenie pawia. Prostuję się i opieram plecami o ławkę, zamykam oczy i próbuję… Próbuję normalnie oddychać w jego obecności. Nie jest to łatwe, ale nikt nie mówił, że prawdziwa miłość jest łatwa. Nikt nie mówił, że zakochamy się w tym, w kim chcemy. Czasem zakochujemy się w kim kogo nie braliśmy sobie na cel, w kim nie powinniśmy byli się zakochać, ale się zakochujemy. Ja czuję, że tak właśnie stało się ze mną. Nie chciałam, nie powinnam i nie wiedziałam, że mogę się zakochać w swoim nauczycielu. Nie chciałam kiedykolwiek się w nim zakochać ani darzyć go żadnym ciepłym uczuciem, ale się stało. Bez mojej zgody, bez żadnej pomocy. Wystarczyło, że on był. A on…  był wystarczającym powodem do miłości. Kiedy tak mnie niósł chciałam by nigdy nie wypuszczał mnie ze swoich ramion, by nigdy nie zostawiał mnie samej. Chciałabym mu to powiedzieć. Powiedzieć jednym gestem, że go kocham chodź tego nie chcę, ale mam maleńką nadzieję, że on też mnie kocha. Jednak przecież to nie możliwe. On miałby mnie kochać? Wolne żarty! To najzabawniejsza rzecz pod słońcem. Mój nauczyciel, którego nienawidziłam od początku, który uczy przedmiotu najgorszego z możliwych miałby się zakochać w swojej najmniej zdolnej uczennicy, która od samego początku wszystko mu utrudniała? Musiałby mocno uderzyć się w głowę. To byłoby tak jakby nagle zamknięto szkołę i dano nam wolne. Nierealne, cudowne marzenie.  Oddycham głęboko. Czuję na sobie jego spojrzenie, ale jestem zbyt zamroczona a mój umysł zasnuty by cokolwiek z tym zrobić.

-Lepiej się czujesz? – pyta a jego lekko zachrypnięty, niski głos i przyjemne wibracje, które towarzyszą jego słowom sprawiają, że na moim ciele pojawia się gęsia skórka a dreszcze promieniują przez mój kręgosłup.  

Kręcę przecząco głową. Wcale nie czułam się lepiej. Ani alkohol, którego w całości nie zwróciłam ani jego obecność, to sprawiało, że nie mogłam poczuć się lepiej.

-Nie – szepczę – nie czuję się lepiej.

-Hmm… - zamyślił się. Po chwili odgarnął mi włosy z twarzy i spojrzał w oczy. Rozchyliłam lekko wargi. Spojrzenie jego pociemniałych oczu było hipnotyzujące… Nie mogłam oderwać wzroku od jego oczu. Poczułam jego chłodne, smukłe palce na swoim gorącym policzku. Nie chciałam by przestał. Chciałam nawet powiedzieć by nie przestawał, ale nie umiałam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Pochylił się ku mnie jakby chciał mnie pocałować. Między nami było dwa centymetry odległości gdy nagle…

 ~*~ 

Piszę szybko, bo mam 2 % baterii. Zepsułam kabel jakieś pół godziny temu. Jeszcze nikt oprócz mnie nie wie. Ups. Także będzie przejebka a poza tym mam dwa zagrożenia znów i raczej nie będę pisać przez jakieś dwa tygodnie, bo ostatni czas na poprawy i trzeba będzie też kupić kabel a hajsy obecnie ograniczone - ja muszę z własej kupić, bo kto zepsuł ten odkupuje, logiczne c'nie? No więc... Zobaczymy się gdzieś w połowie czerwca... Przepraszam. Komentujcie misie, bo mi smutno bardzo jest :((( 

Wasza, Tin xx

Ps. Psytuli ktoś? ;'cc